Najtrofejniji sportski klub u gradu
Šezdesete i sedamdesete godine prošlog veka bile su najplodonosnije za kragujevački „Radnički”. To potvrđuju podaci: šestostruki ekipni prvaci države i niz bokserskih legendi, od Dragoslava Jakovljevića, Stevana LJubomirovića, Nenada Matejića, Miluna Todorovića, Velimira Jevtića do Puzovića, Labudovića i drugih
Za skoro osam decenija trajanja kluba bokseri su trenirali i nastupali po salama širom grada, a krenuli su iz centra. Prvi treninzi posle rata održavani su u prodavnici „Ortopedija” u glavnoj ulici, a kasnije se sele u sindikalni dom, potonji hotel „Dubrovnik”, pa u salu bisokopa „Zastava” i „Zastavinu” baštu. Nakon toga mečevi se održavaju na košarkaškom terenu u Velikom parku, onda na gradskom stadionu i tada počinju godine najvećih uspeha.
Borbe pred najviše gledalaca priređivane su i na gradskom stadionu „Čika Dača”, a konačna selidba u Veliki park bila je 1965. godine, kada klub dobija svoju salu za treninge, koja se do tada koristila kao streljana. Tu su iskovani najveći uspesi.
I po 15 hiljada gledalaca
Za datum osnivanja bokserskog kluba „Radnički” uzima se 7. decembar 1940. godine, kada su u kultnoj kafani „Pivnica” u glavnoj ulici održane prve borbe boksera u gradu, i to posle više meseci vežbanja. Trener koji je okupio borce i pripremao ih bio je Aleksandar Aca Jovanović, koji se smatra osnivačem i ocem kragujevačkog boksa.
Jovanović je bio čovek bogate i gotovo filmske biografije. Rođen je u Vranju 1898. godine, ali se kao dete seli sa porodicom u Kragujevac. Sa 16 godina prelazi Albaniju, posle čega ga preuzimaju Francuzi i vode u svoju zemlju na školovanje. Kao svršeni medicinski tehničar radio je u Francuskoj i Alžiru, gde je počeo da trenira i učestvuje u bokserskim mečevima.
U kragujevac se vratio 1928. godine, a pred Drugi svetski rat okuplja grupu mladih ljudi da ih uči bokserskim veštinama i pravilima. Rad bokserskog kluba „Radnički” obnovljen je posle rata. Godine 1955. Jovanović je prestao da se bavi trenerskim poslom, a umro je 1971. godine u Kragujevcu.
Kao važna godina u istoriji kluba uzima se 1951. kada su se „Radničkom” priključili gradski klubovi „Milicionar” i „Crvena zastava”, a glavni trener postaje Đovani Labruci. Narednih godina kreće se stazama uspona i velikih uspeha.
Prvi asovi u rukavicama koji proslavljaju klub bili su Slavko Sorgić Cobri, dvostruki prvak države u srednjoj kategoriji 1955. i 1956. godine i isto tako legenda kluba Stevan LJubomirović Ciga, koji postaje prvak države 1957, 59. i 60. godine. NJima se priključuje najveći bokser Kragujevca i Srbije tog vremena, čuveni Dragoslav Jakovljević Babea, koji titulu prvaka Jugoslavije osvaja tri puta u polusrednjoj kategoriji (1955, 59. i 62. godine) i tri puta u srednjoj kategoriji (1958, 60. i 63.
godine).
To je vreme kada boks mečeve na košarkaškom terenu u parku i na fudbalskom stadionu prati i po 15.000 gledalaca, a kragujevački asovi nakon dobijenih borbi bili su redovno nošeni na rukama oduševljenih navijača. Hroničari pišu da tih godina boks konačno preuzima fudbalu primat najpolularnijeg sporta u gradu.
Godine uspeha i trofeja
Dragoslav Jakovljević Babea postaje sportski heroj ne samo grada, već i Srbije i Evrope. Prvo evropsko odličje, srebrnu medalju, osvaja 1957. godine u Pragu, kao najveće iznenađenje Evropskog prvenstva.
Taj prvi veliki međunarodni uspeh kragujevačkog boksa u finalu sa Poljakom Zbignjevom Pjetšikovskim opisan je iz pera reportera Dragana Nikitovića, u tekstu objevljenom u monografiji povodom 75 godina kluba, autora Miće Rankovića.
„Kanonada je nastavljena i u trećoj rundi. U drugom minutu Jakovljević levicom pogađa Pjetšikovskog u vrh brade. Snažnom Poljaku su klecnula kolena, ali on vešto umesto na pod pada u klinč. Dok je sudija rastavljao borce, Pjetšikovski se pribrao, iako je bio još nesiguran na nogama. Nažalost, i Jakovljević je zastao. nije imao snage za odlučujući juriš. Pjetšikovski se ubrzo oporavio, ali i Jakovljević je došao do daha i opet je počelo da seva. Negde pred kraj runde obojica su dobro nišanili.
Pjetšikovski je pogodio direktom, ali izgleda da je Jakovljevićev kontraudarac bio snažniji. To bi morala da bude potvrda Jakovljevićeve vrednosti. Međutim, odluka sudija glasi 3:2 za Poljaka. Jakovljeviću ostaje srebrna medalja. Gledaoci zviždukom nagrađuju sudije, a našeg boksera ispraćaju ovacijama”, piše čuveni TV reporter.
Nepravda nije omela našeg asa da nastavi sa osvajanjem medalja. Na prvenstvu Eevrope u Lucernu 1959. godine osvaja bronzu, a 1961. godine u Beogradu i 1963. godine u Moskvi takođe uzima bronzane medalje.
Jakovljević je završio karijeru 17. oktobra 1964. godine u meču između kragujevačkog i niškog „Radničkog”, ispraćen aplauzima velikog broja obožavalaca. Došlo je vreme za nove asove ringa, među kojima je najveću slavu kod nas i u svetu stekao Mirko Puzović. On se boksom bavio od 1973. do 1989. godine i za to vreme osvojio sve što se od trofeja moglo osvojiti na međunarodnoj i domaćoj sceni, piše u monografiji kluba.
Prvak Jugoslavije bio je sedam puta, i to dva puta u omladinskoj i pet puta u seniorskoj konkurenciji. Pet puta je bio prvak Balkana, a na Mediteranskim igrama 1983. godine u Kazablanci osvaja srebro. Još veće uspehe osvaja na prvenstvima evrope 1981. i 1983. godine, gde uzima srebrne medalje, i 1985. godine kada se okitio bronzom.
Kruna Puzovićeve karijere su dve bronze na amaterskim prvenstvima sveta u Minhenu i Rinou u Americi, kao i bronzana medalja sa Olimpijskih igara u Los Anđelesu 1984. godine. Od 1976. do 1986. godine osvajio je pet „zlatnih rukavica” u Beogradu, po čemu ga niko nije dostigao.
Pored LJubomirovića, Sorgića, Jakovljevića i Puzovića slavu kragujevačkog boksa na međunarodnoj sceni proneo je i Milivoje Labudović, koji je 1982. godine na Svetskom prvenstvu u Minhenu osvojio bronzanu medalju u lakoj kategoriji. Nisku najsjajnijih odličja zaključio je Slaviša Popović koji 1995. godine na Svetskom prvenstvu u Berlinu osvaja takođe bronzanu medalju.
Nosioci medalja na međunarodnoj sceni, na takmičenjima nižeg ranga, takođe su brojni. Na Mediteranskim igrama medalje za Srbiju osvajali su Nenad Matejić i LJubomir Marjanović, a na prvenstvima Balkana Milun Todorović, opet Matejić, Dušan Marković, Božidar Cvetić i Velimir Jevtić, dva puta. Treba dodati da Puzović i Labudović osvajaju medalje na mediteranskim igrama po jednom, a na prvenstvima Balkana Puzović pet puta, a Labudović jednom.
U hronici zabeleženoj u monografiji Miće Rankovića povodom jubileja kluba,75 godina od osnivanja, naveden je svaki meč „Radničkog”, a podaci kazuju da je 20 boksera osvojilo titulu pojedinačnog prvaka države okitivši se odličjem 48 puta. Rekorder je Aćim Rušiti sa sedam titula, po čemu je nadmašio i slavnog Babeu. Poslednji osvajač titule prvaka države je Dejan Vukojičić 2001. godine.
Konačno, bokserski klub „Radnički” osvojio je šest titula prvaka države raznih naziva. Četiri puta, 1962, 1965, 1966. i 1972. godine bio je šampion SFRJ, da bi 1997. godine titula bila osvojena u Saveznoj Republici Jugoslaviji, a 2003. godine u zemlji koja se zvala Srbija i Crna Gora.
